Morgen is het feest in rusthuis De Eglantier. Frans en Hélène, beiden 106, vieren hun 80 jaar samen. Maar midden in de nacht zit Frans naar haar te kijken. Dat is Hélène niet meer. Dat zijn haar contouren, maar dan slecht ingekleurd. Help, Frans! Help! Hij moet iets doen. Nu. De deur staat op een kier. 't Is de moment! En ineens zijn ze daar: herinneringen, een verhaal over jeugd en ouderdom, stappen en misstappen, waarheid en verzinsel, over lief en leed.
‘De muziek van ZefiroTorna reikt ver en breed. (…) De luit van Jurgen De bruyn wordt ingezet als een typisch continuo-instrument, dat de emoties vet onderstreept. Met nerveus getokkel kan hij een hevig oplopende ruzie aan, of zelfs een Nokia-tune. Geert van der Speeten, De Standaard
In NERF wordt het knoestige bestaan van twee stokoude geliefden ontschorst tot er enkel een dunne kloppende levensader overblijft. Ontroerende, treurige, komische dialogen en taferelen maken deel uit van een ononderbroken zinnebeeldige metamorfose. Figuren transformeren, woorden worden overbodig, klanken dunnen uit. Tot hun essentie.
Die prachtige poppen worden met finesse gemanipuleerd en het geoliede poppenspel wordt door virtuoos gezang omhuld. Het maakt Nerf tot een rakend portret van ‘la tendreguerre’ zoals Brel de verweerde maar stevig gewortelde liefde tussen twee mensen definieerde Els van Steenberghe, Focus Knack
Ultima Thule staat garant voor indrukwekkend figurentheater. De muzikanten van Zefiro Torna spinnen een ragfijn net doorheen de voorstelling. Hun queeste naar het 'betere levenslied' leidt naar verassende plaats- en tijdsdimensies en vergeten genres.
Sven Ronsijn tekst en regie Tineke Caels, Erik Bassier spel Jurgen De bruyn, Soetkin Baptist of Elise Caluwaerts muziek/spel Els Van Laethem muzikaal advies Wim De Wulf coaching Evelyne Meersschaut poppen/kostuums Ultima Thule, Zefiro Torna Scenografie Rupert Defossez Techniek Ludo Vleugels Geluid
