De titel van de voorstelling draagt JUST (recht) en JUSTICE (rechtvaardigheid)in hetzelfde woord. De toevoeging van het leesteken = wijst meteen op de spanning die tussen beide begrippen heerst. Recht is namelijk niet vanzelfsprekend gelijk aan rechtvaardigheid.

Bij het ene spreekt men vaak over een gevoel terwijl het andere, de wet, gevoelloos is. Dura Lex SedLex. De wet is hard, zo is de wet.

We zijn het er binnen een democratie over eens dat wetten nodig zijn om rechtvaardigheid te reglementeren. Maar om gevoelsmaterie te verbinden met regels moet je telkens opnieuw rekening houden met een veranderende samenleving. Wetten zonder draagvlak worden niet gerespecteerd. De multi-etnisch-culturele samenleving is een ware uitdaging voor de rechtsstaat.

De voorstelling speelt op locatie in het Hof van Savoye waar 400 jaar geleden de Grote Raad gevestigd werd en waar tot vandaag recht wordt gesproken. Het gebouw imponeert en heeft iets museaal. De sporen van de oude visie op rechtspraak zijn er zichtbaar in de inrichting van de rechtszalen. Rechters op een verhoogd platform en op grote afstand van het publiek. De hiërarchie wordt duidelijk onderstreept in de vorm van een theatrale setting.Als beschuldigde wordje gewezen op je nietigheid en te midden van alle pracht en praal wordt het misdrijf nog lelijker. Nieuwe rechtsgebouwen gaan op zoek naar een setting met meer empathie voor de falende mens.

RECHT SPRAAK IN ZEVEN KLANK BEELDEN

De woorden in de ondertitel staan los van elkaar en versmelten vanzelf bij het uitspreken ervan tot een samenhangende zin. Een metafoor voor de constructie van deze voorstelling die uit zestaferelen bestaat die versmelten in een zevende.Spraak, klank en beeld zullen in ieder onderdeel een belangrijke rol spelen.

Zeven taferelen.